چترها با توجه به وزن خلبان و نوع پرواز دارای تیپهای مختلف هستند. چتر خلبان با وزن متوسط نسبت به چتر خلبان سنگین وزن ابعاد کوچکتری دارد.
چترها با توجه به تجربه ، نوع عملیات، آموزشهای انجام شده ۵ نوع مختلف هستند.
ساختمان بال: چتر پرواز از ارتفاع دارای چهار قسمت کانوپی (قبه مانند)، طناب ترمز و طناب آویزان، قسمتهای حمال ، بخش هارنس (نشیمنگاه) است.
کانوپی: فشار هوا درون چتر را تنظیم کرده باعث باقی ماندن در بالا میشود و از جنس پارچه غیرقابل نفوذ در برابر هوا ساخته شده است.
کانوپیها بر اساس وزن خلبان و نوع پرواز از تعداد ۶۰-۴۰ قسمت تشکیل شده که این قسمتها برای تنظیم فشار از دریچه های مربوط به هم بوجود آمده اند.
طنابهای آویزان و ترمز:
از جنس بسیار مقاوم و سبک درست شده و برای تحمل خلبان به کانوپی بصورت پراکنده متصل است. طنابهای قسمت جلویی کانوپی و همچنین قسمت عقبی توسط یک حلقه در هم جمع شده اند.طنابهای ترمز (حتی اگر خلبان رهایشان کند جمع نمیشوند) دارای رنگ متفاوت بوده و پس از عبور از حلقه ها به گیره آخری متصل میشوند.
گیره های نگهدارنده: گیره های نگهدارنده طنابهای قبه را به چتر متصل میکنند و زمانیکه چتر به پرواز در می آید در جایشان متحرک هستند. علاوه بر ایجاد راحتی در پرواز نگهدارنده فشار هستند.
در چترهای ساده تر سرعت دهنده وجود دارند و در برخی این نگهدارنده ها بطور ثابت به کولون متصل هستند.
بخش هارنس: قسمت نشیمنگاه خلبان را تشکیل میدهد. در واقع بخشهای آویزان که دست و پای خلبان از داخل آن رد میشود. جنس آن با توجه به نوع کاربرد میتواند متفاوت باشد.
برخی نشیمنگاهها فقط بصورت نگهدارنده صلیب شکل هستند. اینها برای نگهداشتن قبه چتر و حفظ تعادل وزن خلبان در کشش بالا مانع ایجاد میکنند.
هارنسهای پیشرفته تر دارای گیره های شتاب دهنده ، نگهدارنده پشت خلبان ، کیسه هوا ، قسمت یدک چتر و سایر هستند.همه نشیمنگاهها میتوانند با توجه به بدن خلبان تنظیم شوند.